Zostałeś oszukany
Ta cała "produktywność" to pułapka.
Pokaże Ci, jak się z niej wyrwać.
Co znajdziesz w środku?
Budzisz się.
Może jest ósma rano, a może druga po południu. To nie ma znaczenia. Pierwsze, co czujesz, to nie energia. Nie ekscytacja. To ciężar. Ciężar wczorajszego dnia, który był dokładnie taki sam jak dzisiejszy. Ciężar wszystkich rzeczy, które miałeś zrobić, a których nie zrobiłeś.
Sięgasz po telefon. Jeszcze zanim otworzysz oczy, Twój kciuk już wie, co robić. To odruch. Mięsień wytrenowany do perfekcji. Ikona TikToka. Ikona Instagrama. Czerwona kropka powiadomienia.
I zaczyna się.
Pierwszy filmik. Drugi. Dziesiąty. Dwudziesty. Twój mózg przestaje pracować. Wchodzi w tryb pasywnego odbioru. Dopamina kapie powoli, jak kroplówka, utrzymując Cię w stanie przyjemnego, pustego transu. Nie jesteś szczęśliwy. Nie jesteś smutny. Po prostu… jesteś. A raczej Cię nie ma. Jesteś tylko parą oczu i kciukiem.
Mija godzina. Może dwie. Nagle, przez mgłę, przebija się myśl. Głos z tyłu głowy, który szepcze: „Co ty robisz?”. Głos, który przypomina Ci o egzaminie. O projekcie. O tym, że miałeś iść na siłownię. O tym, że miałeś wreszcie zacząć ten swój biznes.
Czujesz ukłucie. Ostre, bolesne ukłucie winy.
Odkładasz telefon. Wstajesz. Mówisz sobie: „Dobra, koniec tego. Teraz się za to wezmę”.
Siadasz do biurka. Otwierasz laptopa. Patrzysz na pustą stronę w Wordzie. Na listę zadań. I czujesz… paraliż. Przytłoczenie. Nie wiesz, od czego zacząć. Ten ogrom pracy, który przed Tobą stoi, wydaje się niemożliwy do pokonania.
Więc co robisz?
Szukasz ucieczki. Szukasz „lepszego sposobu”.
Otwierasz YouTube. Wpisujesz: „jak się uczyć”, „jak się zmotywować”, „produktywność”. I znowu to samo. Wpadasz w kolejną czarną dziurę. Oglądasz filmy o tym, jak inni ludzie są produktywni. Robisz notatki. Ściągasz nową aplikację. Czujesz, że coś robisz. Że się przygotowujesz. Ale to kłamstwo.
To tylko kolejna, bardziej wyrafinowana forma prokrastynacji.
Dzień się kończy. Leżysz w łóżku. Ten sam ciężar, który czułeś rano, teraz jest dziesięć razy większy. Dochodzi do niego frustracja. Złość na samego siebie. Poczucie absolutnej beznadziei. Obiecujesz sobie: „Jutro. Jutro na pewno zacznę”.
Ale obaj wiemy, że jutro będzie wyglądało dokładnie tak samo.
Nie jesteś leniwy. Nie jesteś głupi. Nie jesteś zepsuty.
Jesteś w pułapce. W pętli.
I ja wiem, jak to jest. Wiem, jak to jest nienawidzić siebie za to, że znowu się zawiodło. Wiem, jak to jest patrzeć na innych, którzy idą do przodu, podczas gdy Ty stoisz w miejscu, grzęznąc w tym samym bagnie każdego dnia.
Wiem, bo byłem dokładnie tam, gdzie Ty jesteś teraz.
I wiem też, że istnieje wyjście.
To nie jest Twoja wina.
Wiem, że trudno w to uwierzyć. Całe życie uczono Cię, że jesteś jedynym kowalem swojego losu. Że jeśli Ci się nie udaje, to znaczy, że jesteś leniwy, że za mało się starasz, że brakuje Ci dyscypliny.
Wszyscy to powtarzają: nauczyciele, rodzice, ci wszyscy uśmiechnięci guru od sukcesu na Instagramie.
To największe kłamstwo, jakim Cię karmiono.
Spójrz na świat, w którym żyjesz. On nie został zaprojektowany, żebyś odniósł sukces. On został zaprojektowany, żebyś był *konsumentem*. Żebyś był posłusznym, przewidywalnym trybikiem w maszynie.
Twoja uwaga to najcenniejsza waluta na świecie. Cenniejsza niż ropa, cenniejsza niż złoto. I w tej chwili tysiące najtęższych umysłów na tej planecie, opłacanych miliardami dolarów, pracują 24 godziny na dobę nad jednym celem: jak ukraść Ci jej jak najwięcej.
Każdy kolor, każdy dźwięk, każdy algorytm w telefonie, który trzymasz w ręku, został zaprojektowany z chirurgiczną precyzją, żeby hakować Twój mózg. Żeby omijać Twoją siłę woli i uderzać bezpośrednio w Twój system nagrody. W te same pierwotne mechanizmy, które kiedyś kazały Ci szukać jedzenia i schronienia.
Oni wiedzą, jak działa dopamina. Wiedzą, że nieprzewidywalna nagroda – kolejny filmik, kolejne zdjęcie, kolejny lajk – jest najbardziej uzależniającą rzeczą na świecie. Wiedzą, że Twój mózg jest bezbronny wobec takiej stymulacji.
To nie jest uczciwa walka. To tak, jakbyś wyszedł na ring bokserski z gołymi pięściami, a Twój przeciwnik miał karabin maszynowy.
I wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze?
Oni wmówili Ci, że to Twoja wina, że przegrywasz.
Wmówili Ci, że potrzebujesz "lepszej organizacji". Że potrzebujesz "więcej motywacji". Że potrzebujesz kolejnej aplikacji do zarządzania zadaniami.
Więc co robisz? Szukasz rozwiązań w tym samym systemie, który Cię niszczy. Kupujesz ich "rozwiązania". Ściągasz ich aplikacje. Oglądasz ich poradniki. Wpadasz w pętlę optymalizacji. Godzinami budujesz piękne systemy w Notion, tworzysz kolorowe mapy myśli, planujesz swój idealny dzień.
Czujesz się produktywny. Czujesz, że masz kontrolę.
Ale to iluzja. To tylko kolejny poziom gry. Kolejna warstwa pułapki. Bo podczas gdy Ty jesteś zajęty "optymalizowaniem", nie wykonujesz prawdziwej pracy. Nie uczysz się. Nie tworzysz. Nie idziesz do przodu. Stoisz w miejscu, a oni wciąż zarabiają na Twojej uwadze.
To jest genialne w swojej prostocie i diaboliczne w swoim okrucieństwie. Stworzyli problem, a teraz sprzedają Ci fałszywe lekarstwo.
Dlatego czujesz się tak, jak się czujesz. Dlatego jesteś zmęczony, sfrustrowany i wypalony. Bo toczysz wojnę, o której istnieniu nawet nie wiedziałeś. Jesteś żołnierzem na niewidzialnym froncie, a Twoim największym wrogiem nie jest Twoje lenistwo, ale system, w którym żyjesz.
Ja też przez to przechodziłem. Też wierzyłem, że jestem po prostu beznadziejny. Że coś jest ze mną nie tak. Aż w końcu zrozumiałem. Zrozumiałem, że nie mogę wygrać tej gry, grając według ich zasad.
Musiałem znaleźć błąd w systemie. Exploit. Glitch, który pozwoli mi się wyrwać.
Błąd w systemie istnieje.
Zawsze istnieje. Każdy, nawet najdoskonalszy system, ma lukę. Słaby punkt. Exploit, który pozwala go oszukać, złamać, albo zmusić do pracy na Twoją korzyść.
Spędziłem lata na szukaniu tego błędu. Próbowałem wszystkiego. Medytacji, zimnych pryszniców, afirmacji, dzienników wdzięczności, blokowania aplikacji, cyfrowych detoksów. Wszystkiego, co wyczytałem w internecie.
Każda z tych rzeczy pomagała. Na chwilę. Na dzień, na tydzień. Ale potem system zawsze wracał. Pętla znowu się zamykała. Zawsze.
Czułem się jak Syzyf. Pchałem ten cholerny głaz pod górę, a on za każdym razem staczał się na sam dół. Byłem na skraju poddania się. Myślałem, że może tak już musi być. Że jestem skazany na to wieczne poczucie porażki.
Aż pewnego dnia, przez przypadek, odkryłem coś dziwnego.
Pracowałem nad niezwykle trudnym projektem. Byłem zmęczony, sfrustrowany i gotowy rzucić to wszystko w cholerę. Miałem otwartych dwadzieścia kart w przeglądarce, telefon wibrował co chwilę, a w głowie miałem kompletną pustkę. Standardowy dzień w biurze.
I wtedy, w akcie czystej, bezsilnej złości, zrobiłem coś nietypowego.
Zamiast sięgnąć po telefon, wstałem, podszedłem do okna i po prostu zacząłem patrzeć. Na nic konkretnego. Na drzewa, na chmury, na ludzi chodzących po ulicy. Nie myślałem o niczym. Nie próbowałem medytować. Nie próbowałem się "uspokoić". Po prostu stałem. Przez pięć, może dziesięć minut.
Gdy wróciłem do biurka, stało się coś dziwnego.
Szum w mojej głowie ucichł. Paraliż zniknął. Nagle, po raz pierwszy od wielu godzin, wiedziałem dokładnie, co mam zrobić. Wiedziałem, jaki jest następny, jeden, mały krok. Zamknąłem wszystkie zbędne karty. Wyłączyłem telefon. I zacząłem pisać.
Przez następne dwie godziny pracowałem w stanie, jakiego nie doświadczyłem od lat. W stanie absolutnego, czystego skupienia. Czas przestał istnieć. Byłem tylko ja i zadanie. To było jak narkotyk. Jak przebudzenie.
Kiedy skończyłem, czułem się naładowany energią. Czułem dumę. Czułem, że odzyskałem kontrolę.
Zacząłem to analizować. Co się właściwie stało? Dlaczego ten prosty, bezsensowny akt patrzenia przez okno zadziałał, podczas gdy wszystkie inne, skomplikowane techniki zawodziły?
I wtedy zrozumiałem.
To nie była technika. To był "glitch.
Nieświadomie wywołałem błąd w systemie.
System, który Cię więzi, opiera się na ciągłej stymulacji. Na nieprzerwanym strumieniu informacji, powiadomień, zadań, lęków. Twój mózg jest w stanie permanentnego przeładowania. Nie ma czasu na przetwarzanie, na reset, na odzyskanie równowagi.
Patrząc przez okno, zrobiłem coś, czego system nienawidzi. Coś, na co nie jest przygotowany.
Wprowadziłem do niego PUSTKĘ.
Wprowadziłem stan absolutnego braku stymulacji. Stan nudy. To zmusiło mój mózg do awaryjnego restartu. Do wyczyszczenia pamięci podręcznej. Do zamknięcia wszystkich zbędnych procesów i skupienia się na jednym, najważniejszym.
To był ten exploit. Ta luka.
Nuda. Świadoma, celowa, bezlitosna nuda. To jest broń, której system boi się najbardziej. Bo to jest broń, której nie może skontrolować.
To odkrycie zmieniło wszystko. Zacząłem eksperymentować. Zamiast dodawać do swojego życia kolejne "produktywne" nawyki, zacząłem dodawać do niego momenty absolutnej pustki. Zamiast budować skomplikowane systemy, zacząłem je niszczyć.
I odkryłem, że im mniej robię, tym więcej osiągam.
To odkrycie było jak znalezienie klucza do sekretnych drzwi. Zrozumiałem, że całe moje życie próbowałem budować.
Budować nawyki, budować systemy, budować wiedzę. A prawdziwa siła leżała w niszczeniu.
W niszczeniu rozproszeń. W niszczeniu iluzji. W niszczeniu tego, co nieistotne.
Na podstawie tej jednej, prostej zasady – zasady Pustki – stworzyłem system. A raczej Anty-System.
To nie jest zbiór rzeczy, które masz robić. To jest zbiór rzeczy, z których masz zrezygnować. To nie jest plan budowy. To jest plan rozbiórki.
Nazwałem go "Spal Swój System".
To nie jest kolejna książka o produktywności. To jest manifest. To jest przewodnik po bezlitosnej eliminacji. To jest instrukcja, jak odzyskać swój umysł, odcinając go od śmieci, którymi karmi go współczesny świat.
System opiera się na trzech filarach. Trzech brutalnych, ale niezwykle skutecznych protokołach.
Filar 1: Protokół Czystki.
To jest pierwszy, najważniejszy krok. Nauczysz się, jak przeprowadzić bezlitosny audyt swojego życia – cyfrowego i fizycznego. Zidentyfikujesz każdą aplikację, każdą subskrypcję, każdy nawyk, każdą relację, która kradnie Twoją energię, a nie ją dodaje. A potem nauczysz się, jak to wszystko wyeliminować. Nie "ograniczyć". Nie "zarządzać". Wyeliminować. Pokażę Ci, jak usunąć 90% szumu ze swojego życia w mniej niż 48 godzin. Poczujesz lekkość, jakiej nie czułeś od dzieciństwa.
Filar 2: Protokół Pustki.
To jest serce całego systemu. Nauczysz się, jak świadomie i celowo wprowadzać w swoje życie okresy absolutnej nudy. To nie jest medytacja. To jest trening. Trening Twojego mózgu, aby na nowo nauczył się funkcjonować bez ciągłej stymulacji. Pokażę Ci, jak zamienić bezmyślne scrollowanie w 15-minutowe sesje "patrzenia w ścianę", które generują więcej kreatywnych pomysłów i dają więcej energii niż trzy godziny oglądania motywacyjnych filmów. Nauczysz się czerpać siłę z ciszy.
Filar 3: Protokół Dźwigni.
Dopiero gdy oczyścisz swoje życie z szumu i nauczysz się czerpać moc z pustki, będziesz gotowy na ten krok. Tutaj skupiamy się na działaniu. Ale nie na byle jakim działaniu. Nauczysz się identyfikować jedną, jedyną czynność w danym dniu, która ma największe znaczenie. Jedno zadanie, które popchnie Cię do przodu bardziej niż dziesięć innych razem wziętych. A potem nauczysz się, jak skierować całą odzyskaną energię i skupienie na wykonanie tego jednego zadania. To jest praca z dźwignią. Minimalny wkład, maksymalny rezultat.
To wszystko. Trzy filary. Eliminacja, Pustka, Dźwignia.
To nie jest łatwe. To wymaga odwagi. Wymaga zerwania z tym, co znane i komfortowe. Wymaga pójścia pod prąd.
Ale nagroda jest warta każdej ceny.
Nagrodą jest kontrola. Prawdziwa, absolutna kontrola nad swoim umysłem, swoim czasem i swoim życiem. Nagrodą jest cisza w głowie. Klarowność myśli. Poczucie, że jesteś panem swojego losu, a nie niewolnikiem algorytmów.
To jest system, który pozwolił mi się wyrwać. I wierzę, że może być kluczem również dla Ciebie.
Jesteś tutaj. Dotarłeś do końca.
Jeśli to, co przeczytałeś, rezonuje z Tobą na głębokim poziomie, to nie jest przypadek. To znaczy, że jesteś gotowy. Gotowy, żeby przestać szukać i zacząć działać. Gotowy, żeby przestać być ofiarą i stać się architektem.
Spisałem cały ten system. Każdą technikę, każdy protokół, każdy błąd, który popełniłem i każdą lekcję, której się nauczyłem. Zamknąłem to wszystko w zwięzłym, 50-stronicowym podręczniku w formacie PDF. Bez lania wody, bez motywacyjnego bełkotu. Czyste, skondensowane mięso.
Nazwałem go, tak jak cały system: "Spal Swój System".
To nie jest książka, którą masz przeczytać. To jest instrukcja, którą masz wdrożyć. Krok po kroku.
Wiem, co sobie teraz myślisz. "Czy to naprawdę działa?". "Czy to nie jest kolejne oszustwo?". "Czy warto ryzykować?".
Rozumiem to. Sam byłem na Twoim miejscu. Dlatego chcę, żeby ta decyzja była dla Ciebie tak prosta, jak to tylko możliwe.
Nie proszę Cię, żebyś mi zaufał. Proszę Cię, żebyś dał sobie szansę.
Cena tego podręcznika to 49 złotych.
Tak. To równowartość dwóch kaw i ciastka w sieciówce. To mniej niż miesięczna subskrypcja Netflixa, który kradnie Twój czas. To mniej niż pizza, którą zamawiasz, żeby poczuć chwilową ulgę po kolejnym zmarnowanym dniu.
To nie jest cena. To jest inwestycja. Najmniejsza, ale potencjalnie najważniejsza inwestycja, jakiej dokonasz w tym roku. Inwestycja w odzyskanie swojego najcenniejszego zasobu: Twojego skupienia.
Ale nawet tej małej inwestycji nie musisz ryzykować.
Biorę całe ryzyko na siebie.
100% Gwarancji Satysfakcji "Spal Swój System"!
Jeśli w ciągu 30 dni od zakupu przeczytasz i wdrożysz protokoły z tego ebooka i uznasz, że nie przyniosły one absolutnie żadnej zmiany w Twoim życiu – że nie czujesz większej kontroli, większego spokoju, większej klarowności – napisz do mnie jednego, krótkiego maila.
Nie musisz się tłumaczyć. Nie musisz niczego udowadniać. Po prostu napisz: "To nie dla mnie".
A ja zwrócę Ci 100% Twoich pieniędzy. Bez pytań. Bez problemu.
Nie masz absolutnie nic do stracenia.
Masz przed sobą dwie ścieżki.
Pierwsza jest dobrze znana. To ścieżka komfortu. Możesz zamknąć tę stronę. Wrócić do scrollowania. Wrócić do pętli. Nic się nie zmieni. Jutro obudzisz się z tym samym ciężarem. I za tydzień. I za rok.
Druga ścieżka jest inna. Jest niepewna. Wymaga kroku w nieznane. Wymaga podjęcia jednej, małej decyzji. Decyzji, żeby spróbować czegoś innego. Czegoś, co może wreszcie zadziałać.
Wybór należy do Ciebie.
Jeśli jesteś gotowy, żeby przestać być niewolnikiem systemu i zacząć pisać własne zasady, kliknij przycisk poniżej.
Zacznijmy palić.
199 zł
49 zł
Dlaczego to działa?
Cześć, znajomi mówią na mnie Maks.
To, co trzymasz przed sobą, nie jest dziełem kolejnego „coacha w garniturze”.
To mapa ucieczki napisana przez kogoś, kto sam przeszedł przez piekło.
Jako nastolatek miałem totalnie rozjechane życie.
Walczyłem z depresją, uzależnieniem od social mediów, brakiem energii i własną głową.
Były dni, kiedy nie mogłem wstać z łóżka, patrzyłem w lustro i widziałem kogoś, kto się kompletnie pogubił. Zacząłem szukać sposobu, by to odwrócić. Przeczytałem dziesiątki artykułów, kilka książek i setki badań, próbując zrozumieć, jak wyrwać się z tej spirali.
Testowałem na sobie wszystko, co tylko mogło pomóc.
Większość rzeczy okazała się totalnym bełkotem, ale kilka metod naprawdę zadziałało.
Ten e-book to wybór metod — które naprawdę zadziałały w moim życiu.
Nie ma tu pustych haseł ani pseudomotywacji - tylko konkretne narzędzia, które przetrwały próbę czasu.
Nie jestem terapeutą ani guru. Jestem kimś, kto po prostu się nie poddał. I jeśli to czytasz, to znaczy, że Ty też nie chcesz się poddać.
Dlaczeguj czujesz się pusty?
Poznaj swojego wroga.
Twój mózg jest prostą maszyną. Został zaprogramowany, żeby szukać nagrody.
Ta nagroda to chemiczny strzał. Nazywa się dopamina.
Kiedyś, żeby dostać strzał dopaminy, musiałeś upolować mamuta.
Musiałeś walczyć. Musiałeś coś osiągnąć. Nagroda była zasłużona. Czułeś siłę.
Dzisiaj jest inaczej. TikTok. Instagram. YouTube. To nie są aplikacje. To są cyfrowi dealerzy dopaminy.
Każdy scroll. Każde serduszko. Każdy nowy filmik.
To jest mikroskopijny strzał. Bez wysiłku. Bez osiągnięcia. Bez wartości.
Twój mózg jest bombardowany tysiącami tanich, bezwartościowych nagród.
Jaki jest efekt?
Twoje receptory dopaminowe stają się niewrażliwe. Jak alkoholik, który potrzebuje coraz więcej wódki, żeby poczuć cokolwiek, Ty potrzebujesz coraz więcej stymulacji, żeby poczuć cień zaangażowania.
Prawdziwe życie staje się nudne. Czytanie książki? Zero dopaminy. Nauka nowej umiejętności? Zero dopaminy. Praca nad projektem? Zero dopaminy.
Twój mózg nie chce już polować na mamuty. Chce tylko kolejnego, łatwego strzału.
To dlatego nie możesz się skupić. To dlatego czujesz pustkę po godzinie scrollowania. To dlatego prawdziwe cele wydają się tak odległe i niemożliwe do osiągnięcia.
Zostałeś chemicznie przeprogramowany, żeby pragnąć śmieci.
To jest chemiczna wojna o Twój umysł. Czas, żebyś zaczął w niej wygrywać.